Verhuisbericht

Dit blog is verhuisd naar een nieuw platform, te bereiken op www.bijoeben.nl. Ik zie je graag daar!

Over wat een stresskip je bent

Stress is een natuurlijk mechanisme in ons lichaam dat ons helpt in moeilijke situaties.
Als er gevaar dreigt is het handig als je lichaam in opperste staat van paraatheid wordt gezet. Moet je vechten of vluchten? Bij dreigend gevaar of als je ergens van schrikt gaat je bloeddruk omhoog, je hart gaat sneller kloppen, je gaat sneller ademen en wordt er glucose naar de spieren gestuurd zodat je klaar bent voor actie. Je zit in full combat modus. Wat gaat het worden, fight or flight? Ook al is er niet eens een werkelijke dreiging, je staat helemaal strak. Het werkt ook aanstekelijk. Als jij angstig om je heen kijkt of schrikt, gaan bij de mensen om je heen ook direct de alarmbellen af en staan zij ook binnen no-time met de spreekwoordelijke vuisten omhoog. Iemand schrikt van een blaadje dat in haar nek valt en iedereen denkt dat er een aanval van mensetende spinnen is. Superhandig systeem voor de groep. Je kijkt met alle ogen tegelijk en reageert ook met zijn allen om gezamenlijk terug te kunnen slaan. Of het met zijn allen zo snel mogelijk op een lopen te zetten.

Lees verder op bijoeben.nl

Over jouw rol als drugsdealer

In voorgaande blogs heb je kunnen lezen dat er allemaal mechanismen zijn die je in leven houden, je beschermen en je voortbestaan mogelijk maken. Je hebt een automatische piloot en je hebt angsten. Om dit te sturen ben je je eigen drugsdealer. Je deelt stofjes uit om je te belonen of te behoeden. Er is een aantal stofjes in je hersens dat ervoor zorgt dat je je goed voelt. En dat werkt verslavend.
De eerste twee stofjes helpen je dagelijks te overleven. De andere twee gaan vooral over samenwerken in een groep. Zoals je in mijn blog over je angsten hebt kunnen lezen wil je successen behalen en er bij horen. In deze volgorde behandel ik ze ook. En dat is jammer, anders zou ik het acroniem 'DOSE' kunnen gebruiken.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over je angsten

Je ouderwetse rare mensenbrein is continu bezig met het detecteren van gevaar en het zoeken naar genot. Je wil overleven. Daardoor heb je allemaal emoties.
Emoties zijn feedbackmechanismen die ons vertellen of iets waarschijnlijk goed of waarschijnlijk slecht is. Ze helpen je te leren, waarschuwen je en sturen je. Allemaal om te overleven en voort te planten. Want dat willen we. Allemaal.

Ons brein kent geen onderscheid tussen werkelijkheid en fictie. Je brein neemt alles aan als waarheid. Dat is best vervelend als datzelfde brein zich richt op leven en overleven en continu bezig is met het spotten van gevaar. Zeker als dat brein langzamer evolueert dan de wereld om ons heen.
Het meeste gevaar dat we zien is er dan ook niet. In zoverre, het is niet levensbedreigend. Het voelt misschien niet helemaal lekker, het is spannend en je gaat er van zweten, maar dat is het dan ook wel.
Er zijn twee universele angsten van de mens. De angst om te falen en de angst om er niet bij te horen. Iedereen heeft hier in meer of mindere mate last van.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over waarom je zou willen veranderen

Vorig jaar wilden we graag iets goeds doen. Een bijdrage leveren. Wij wilden bejaarden gelukkig maken met een tour op Schiphol. Dus togen we af naar een bejaardentehuis en laadden onze leaseauto’s vol oude vandagen. We waren net de A2 op gedraaid toen de oude man naast me op de passagiersstoel zei: “O, wat is dit mooi. Ik ben al zolang niet op de snelweg geweest. Het is nu al een geslaagde dag!”

Wij weten niet wat ons gelukkig maakt. We doen de hele tijd dingen die ons juist niet gelukkig maken. Ondanks dat de kennis over wat ons we gelukkig maakt gewoon voorhanden is.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de onterechte angst om je medewerkers te laten ontdekken wat ze willen

Vandaag heb ik de 200e deelnemer aan de training gebaseerd op mijn boek 'En nu jij!' mogen verwelkomen. Voor de 200e keer heb ik iemand het hoofd op hol gebracht met een stappenplan, modellen, theorie, filmpjes en oefeningen. Maar vooral heb ik voor de 200e keer gezien hoe mensen in staat zijn zichzelf in beweging te brengen. In beweging naar hun doelen. Naar meer leuke dingen doen. Naar geluk zelfs.
"Maar Frank, wat heb ik er nou aan als ik mijn medewerkers naar jou stuur? Dan nemen ze vervolgens allemaal ontslag!" Een vraag die ik geregeld krijg. En dat kan terecht zijn. Als je je medewerkers niets meer te bieden hebt dan wat ze nu doen. Als je ze het liefst vastgebonden achter hun bureau houdt en ze altijd wil laten doen wat ze gisteren ook deden. Maar dat wil je niet.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de vraag of geld gelukkig maakt

Nee. Geld maakt niet gelukkig. Een klein beetje meer geld maakt, tot op zekere hoogte, gelukkiger.
Tijdelijk. Maar mensen die op jonge leeftijd gelukkig zijn, worden later rijker, ontdekte biologisch psycholoog Meike Bartels van de Vrije Universiteit Amsterdam. Onderzoek van zowel Nobelprijswinnar Daniel Kahneman als professor en emeritus-hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Ruut Veenhoven toonde aan dat er boven een inkomen van zo’n € 70.000 per jaar geen verband meer is tussen de stijging van het inkomen en het geluksgevoel. Blijkbaar ben je met dat inkomen in staat volledig te voorzien in de basisbehoeften van Maslow. Voor de hogere treden van de piramide speelt geld geen rol. Veel geld maakt dus niet gelukkiger. Wie meer verdient, wordt er niet gelukkiger van, maar wel tevredener. "Wij concluderen daaruit dat geld tevredenheid koopt, maar geen geluk", aldus de onderzoekers. De meest waardevolle dingen kosten het minste geld.
Ook de Amerikaanse professor Richard Easterlin ontdekte in 1974 dat er geen correlatie bestaat tussen het Bruto Nationaal Product en het rapportcijfer dat de bevolking van een land zichzelf gaf voor het geluksgevoel.
Niet in staat zijn in de basisbehoeften te voorzien heeft wel invloed op het geluksgevoel. Geen geld maakt wel ongelukkig.
Als je gelukkig bent, ben je socialer en actiever en dit leidt dan weer wel tot meer succes en daarmee meer inkomen.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over een gekleurde bril

"Help, op welk liedje lijkt dit liedje?" las ik op mijn scherm. Een appje van een vriendin. Hmmm, even luisteren. "Vooral het snelle stukje aan het begin." Ik hoorde iets wat leek op een nummer van Clapton. Deze? Nee. Maar die bedoelde ik ook niet. Die piano lijkt op iets van Simply Red. Maar dat was het ook niet. Eigenlijk een onmogelijke vraag. Want hoe kom ik er nou achter wat zij hoort in een nummer? Dat wat zij hoort hoeft helemaal niet te zijn wat ik hoor.
"Heb het idee dat het op een nummer uit de 80's lijkt en de tekst 'I don't know where I'm going' bevat", voegde ze toe. Mijn muziekkennis werd op de proef gesteld. Luisteren. Nog een keer luisteren. Nu ben ik ook muzikant. De technische benadering dan maar. "Dat snelle stukje aan het begin is een heel vaak gebruikt rijtje aflopende akkoorden", stuurde ik terug. De aanwijzing over de tekst leidde me af. "Dat met 'I don't know where I'm going' en zo'n rijtje akkoorden zit ook in 'Flying Blind' van Ilse DeLange, maar die zal je niet bedoelen", vulde ik aan. En welk nummer van Clapton was het nou? Deze! Nee.
Shit. Ondanks dat ik helemaal niet de wandelende Shazam ben die mensen in mij zien was dit natuurlijk een uitdaging om niet te laten liggen. En ik hoorde wat ze bedoelde. Dacht ik.

Lees verder op bijoeben.nl.

Over hoe fijn het is dat je geen idee hebt wat je doet

Je brein doet van alles op de automatische piloot. Gelukkig maar. Het rondpompen van je bloed, ademen, best fijn dat dat allemaal vanzelf gaat. En zo zijn er nog tal van activiteiten die je nu aan het ondernemen bent zonder dat je het echt door hebt. Maar niet alleen deze vitale functies werken door zonder dat je het bewust hebt bedacht. Ook dat je ogen van links naar rechts van letter naar letter bewegen, deze omzetten in taal, de taal koppelen aan kennis en ervaringen en vervolgens een mening vormen is niet iets wat je stap voor stap hoeft te bedenken. Een bladzijde heb je al omgeslagen voordat je door had dat je al zover was. Je verwerkt de geluiden om je heen, je slaat een vlieg weg, je knijpt met je ogen voor het licht, je krijgt kippenvel, je gaat even anders zitten, je krabt aan je been, je kijkt even weg omdat je iets wil laten bezinken.

Zelfs mensen die na een ongeval in vegetatieve toestand (hersendood) verder leven kunnen nog reageren op simpele vragen. Er zijn nog steeds processen actief die automatisch gedrag aansturen, ondanks dat de mensen niet meer bij bewustzijn zijn of ooit zullen komen.

Vroeger ging er een leuk geintje door de klas. Als je het niet kent, doe eens even mee.
Trek met je vinger 30 seconden aan het lusje van je riem aan je broek aan de voorkant. Heb je geen lusje, haak dan je vinger achter iets anders (de tafel, de leuning) en trek 30 seconden omhoog.
Laat je vinger los en leg je arm ontspannen neer.
Zie wat je doet? Voel je je arm omhoog gaan? Dat was je helemaal niet van plan. Maar toch deed je het. Jij. Niemand anders.

Mensen die paddo's gebruiken zien altijd roze olifantjes. Dat komt niet door de werkzame stoffen in de paddo's, dat komt omdat iedereen altijd zegt dat je roze olifantjes gaat zien als je paddo's gebruikt. Je hersenen werken op dat moment niet 'normaal', maar vallen terug op basisfuncties. En daar staat ergens opgeslagen dat je roze olifantjes ziet als je paddo's gebruikt. Dus dan wordt dat voor je geregeld.

Hoe werkt dat?

Lees verder op bijoeben.nl.

Over de lange weg die leidt naar geluk op de werkvloer

Over het belang van geluk op de werkvloer is eigenlijk iedereen het wel eens. En of het nou geluk genoemd moet worden of niet, medewerkertevredenheid, betrokkenheid, bevlogenheid, het zijn dossiers die wel ergens tijdens directievergaderingen op de agenda voorbij komen. Toch krijgt het uiteindelijk maar een beperkte hoeveelheid aandacht. De waan van de dag en de korte termijn winst winnen het van investeringen in de medewerkers. In mijn praktijk kom ik dit vaak tegen. Iets te vaak, wat mij betreft.

De arbeidsmarkt is volop in beweging, daardoor is er veel talent beschikbaar. Dat is fijn voor organisaties, want die kunnen dat talent aantrekken. Er gaat veel geld naar arbeidsmarktcampagnes om dat talent te verleiden aan boord te komen. Het is vrij gebruikelijk om het aantal sollicitanten te meten voor en na de campagne, waarmee je de effectiviteit van de campagne en dus de return on investment (ROI) kunt berekenen.
Maar met de achterdeur open kun je werven wat je wil, dan haal je je groeidoelstellingen niet. En organisaties, zeker organisaties in handen van investeerders, willen groeien.

Lees verder op bijoeben.nl.